Dear you,
Hoe gaat het met je? Hier gaat alles eigenlijk steeds meer richting goed. En…De kinderen zijn weer naar school gegaan en dat betekent dat ik eindelijk in mijn kantoor kan zitten en in alle de stilte deze brief aan jou kan schrijven. Heerlijk!
Dank je wel voor jullie brieven en voor het delen van jullie promises voor het nieuwe jaar. Het kostte me bijna een week om ze allemaal te lezen (!), maar het was zeker de moeite waard. Stuk voor stuk prachtig, eerlijk en kwetsbaar, dank voor jullie vertrouwen. Fijn dat mijn eerste Letters-verzoek zo resoneert met zovelen van jullie.
Met betrekking tot de beloften die ik mezelf heb gedaan, so far so good. Hoewel we pas twee weken in 2023 zijn, voelt het als een jaar van verandering. Al kan dat ook komen doordat het hier voor mij heel anders is begonnen, omdat ik te maken heb met de afwezigheid van twee normaal gesproken constante factoren.
De eerste en belangrijkste: Dinand. Mijn grote liefde en beste vriend is de hele maand in Nederland om op te treden bij Vrienden van Amstel. We zijn dit jaar 19 jaar samen en zijn nog nooit langer dan 10 dagen uit elkaar geweest, dus is het een goed experiment/uitdaging voor ons en de kinderen. Het is even wennen en we missen hem enorm, maar we houden in gedachten dat er veel gezinnen zijn die hun geliefden veel langer moeten missen voor veel verschillende redenen en dat helpt om de dingen in het juiste perspectief te houden. Ik heb hier hulp als ik die nodig heb, ik doe alles precies op mijn manier en ik kijk meer tv, ha ha (vandaar alle goede kijktips in deze brief. 😊)
Gelukkig weten Dinand en ik dat tijd zonder elkaar ook altijd goed
werkt voor ons. Er is een Engelse gezegde 'absence makes the heart grow fonder' en zo voelen wij het gelukkig nog steeds. We zijn heel vaak bij elkaar, we werken al meer dan tien jaar samen en sinds dat we hier wonen zijn we meer met z’n tweetjes dan ooit van tevoren, dus een kleine break hier en daar werkt altijd heel erg goed. We zijn ook heel erg verschillend, dus je zou tijd apart kunnen omschrijven als een pressure release. Een soort check out voor onderhoud, in plaats van check in. Maar toch, het is deze keer een lange tijd om zo gescheiden te zijn en wij moeten onze weg er nog wel een beetje in vinden. Wij hier en hij daar. Ik probeer dus vooral niet te denken aan alle dagen die nog te gaan zijn, maar neem het gewoon dag voor dag.
Voor de komende weken ga ik hier aan de slag om het ritme van school en werk weer op te pakken in mijn eentje. Gelukkig hebben we facetime en ik heb genoeg dingen om naar uit te kijken. Deze week komt mijn beste vriendin op bezoek en de week daarna mijn nicht met haar dochtertje. Ik ga mijn tijd heerlijk vullen met een overvloed aan vrouwelijke energie!
De andere factor waar ik het zonder moet doen, is Instagram. Zelfs het schrijven van die zin voelt belachelijk. Ik bedoel hoe gek is het dat dit überhaupt een ding voor me is! Maar de waarheid is dat Instagram een lange tijd een deel van mijn leven is geweest en cold turkey gaan voelde als een grote stap. Of dat dacht ik tenminste... Want na twee weken kan ik zeggen dat in werkelijkheid Instagram-vrij zijn is een makkie en totaal moeiteloos. Ik heb het helemaal niet gemist, in feite heb ik een gevoel van opluchting ervaren. Een verademing, zelfs een bevrijding! Een beetje dramatisch ik weet het, maar toch waar.
Afgezien van het praktische cadeautje van plotseling meer tijd op een dag (mijn schermtijdcijfers waren soms schokkend), zijn er ook meer onverwachte voordelen.
Ten eerste heb ik meer energie. Ik ben me gaan realiseren dat elke keer dat ik de app opende het was alsof ik een stofzuiger aanzette op mijn energielevels. Er vond een energie-uitwisseling plaats, maar niet altijd in gelijke mate. Nu ik niet meer online ga, voel ik me rustiger en meer in balans, mijn energie blijft bij me. Ik heb ook niet de gevoelens van vergelijking en zelftwijfel die ik soms op Instagram ervoer, wat absoluut een negatief effect had op mijn creativiteit en gevoel van geluk. Ik merk dat ik me gewoon beter in mijn vel voel zonder Instagram en dat vind ik heel interessant, want ik zag het heel lang alleen als een bron van positiviteit. Wat ik nu besef is dat veel van de inhoud die ik online zag of las, inspirerend en interessant was,
maar dat ik me steeds vaker eerst een weg moest banen door alle andere berichten, accounts, mensen en meningen die me leegzogen - en dat was niet eens omdat ze altijd negatief waren of in iedere geval minstens niet me resoneerden.
Het komt vooral doordat ik erachter kwam (en kom), dat het niet goed was (en is) voor het soort persoon dat ik ben: een spons voor emoties van allerlei aard en juist die gaan online steeds makkelijker en vaker naar en door het plafond. Ik kan niet anders dan me afvragen of het eigenlijk op een dieper level goed is voor ieder van ons? Zijn we gemaakt om een bijna constante tsunami van informatie over gebeurtenissen en wat anderen doen, dragen, eten en denken over ons heen te krijgen? Is het niet gewoon allemaal te veel?
En om heel eerlijk tegen je te zijn, besefte ik dat de liefdesdriehoek die zich gevormd had tussen mezelf, Instagram en mijn ego soms ook een beetje toxic was. Het is een dunne lijn tussen delen omdat je dat wilt, omdat je dat leuk vindt, of delen omdat je het gevoel hebt dat je het moet of delen, omdat je op zoek bent naar een vorm van bevestiging, in welke vorm dan ook. Ja, ik ben me bewust van de ironie van wat ik nu schrijf, zeker gezien het feit dat ik nu een project heb gelanceerd dat 'Letters from Lucy’ heet. Het klinkt ook allemaal zo self important. Maar wat ik uiteindelijk hoop met deze brieven te bereiken is dat het veel minder over mij gaat en veel meer over ONS en daardoor de echte, mooie, belangrijke dingen in het leven,
want dat is wat ik écht interessant vind.
Maar het pièce de resistance van leven zonder the Gram is dat ik ruimte lijk te krijgen om hobby's en interesses te (her)ontdekken. Velen van jullie vroegen me waar ik mijn inspiratie nu zou vinden en het antwoord is, zoals vroeger: kranten, tijdschriften, boeken, radio, televisie, dagelijkse dingen en contact met mensen. Ik weet dat er de laatste jaren veel is geschreven over de media en ik ben het ermee eens dat we bewust en kritisch moeten zijn m.b.t. de informatie die we tot ons nemen, maar wauw, wat heb ik de afgelopen twee weken de rijkdom van andere bronnen opnieuw ontdekt! Ik heb een hele dag kranten gelezen en onderwerpen gegoogeld en als beloning heb ik allerlei artikelen, video's en columns gevonden. Ik viel in een rabbit
hole, niet van theorieën, maar van fantastische content! Ik las een artikel over het belang van ambacht, geschreven door een gevierde 80-jarige 'sashiko' kunstenaar in Japan, ik vond een lijst van de meest veelbelovende boeken die dit jaar uitkomen, ik stuitte op de leukste, hartverwarmende tv-serie ‘Julia’ (zie kijk tip hieronder), ik las een krachtig artikel over de onzichtbare genocide van de Roma en Sinti in Europa en ik vond een lijst van de beste podcasts van 2022. Diverse, interessante, kwalitatieve content allemaal zonder Instagram te hoeven openen. Ik zal een aantal van de online juweeltjes die ik vind met jullie delen. Als jij ook tips hebt, alsjeblieft, stuur ze me graag naar: lucy@lucywoesthoff.com
Tot zover dus een geweldige reclame voor het verlaten van Instagram, maar dat is natuurlijk niet het volledige plaatje. Als ik deze brieven niet naar jou had kunnen schrijven en jij op jouw beurt naar mij terug zou schrijven, dan had ik nu wel een groot deel gemist van wat ik zie als de beste van Instagram: een gevoel van gemeenschap en verbondenheid. Door jou te schrijven via deze letters, is het me gelukt het beste stukje van mijn relatie met Insta mee te nemen en zelfs het contact dat we hebben alsnog persoonlijker en meer verbonden te ervaren dan voorheen. Het is niet alleen nieuwigheid, een brief schrijven kost tijd (handgeschreven of getypt), het vergt meer inspanning dan een comment of een DM en dat voelt waardevoller. En dan
natuurlijk heb je het feit dat het recht op je afkomt, zonder alle ruis eromheen. Gewoon een simpel, rustige letter voor jou om te openen wanneer je maar wilt.
Bij het teruglezen van jullie brieven zag ik dat ik niet alleen ben in mijn zoektocht naar mezelf, of in ieder geval, wat voor mij werkt, in dat intense online universe. Veel van jullie schreven ook hoe social media je onrustig en ongelukkig maakten. Sommige hebben de stap al genomen om apps en accounts te verwijderen, anderen zitten midden in het proces en voor veel is het een wens. Ik had ook een wens om een nieuwe manier van verbinding te vinden met iedereen en alles om me heen en nu ik twee weken offline ben voel ik aan alles dat het voor mij de juiste keuze is geweest. Misschien zijn we allemaal opzoek naar een nieuwe manier van verbinding? Of in elk geval een gezondere verhouding tot de verbinding die we al hebben? Social media heeft
mooie kanten, maar ik zie nu dat ik er te veel tijd aan besteedde en dat ik, als ik terug ga, een gezondere, gebalanceerde manier zal moeten vinden.
Totdat ik de weg heb gevonden geniet ik van gewoon leven zonder constant na te denken over het online delen ervan. Ik geniet van het schrijven van brieven aan mijn penvrienden en het zoeken naar pareltjes van inspiratie via andere wegen. Doe je met me mee?
|
