Share
Ik denk vandaag aan een bijzonder iemand.
 ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌

Goedemorgen ,

Hoe gaat het met je? 

Vandaag is een heel belangrijke dag voor ons als gezin. Een dag van samenzijn en van zachtjes naar binnen keren. Een dag om stil te staan bij het verleden en ook een moment om het nu te eren. Daarom is mijn letter van vandaag opgedragen aan een heel bijzondere vrouw in mijn/ons leven. Ik leg in mijn brief hieronder uit wie.


Qua inspiratie & tips:
Ik heb een nieuwe playlist samengesteld met een aantal van mijn ‘A Sunday Kind of Mood’ favorieten. 


Ik heb een kijkje gedeeld in de boeken die momenteel op mijn nachtkastje liggen, en die ofwel gelezen worden (ik lees graag verschillende boeken tegelijk) ofwel wachten tot ik ze oppak en begin. Ik heb ook wat links opgenomen naar artikelen die ik deze week online heb gelezen en waarvan ik heb genoten. Allemaal in het Engels deze keer (sorry)... maar ook allemaal zonder firewall, zodat je kunt genieten zonder je ergens te moeten abonneren.


En finally veel van jullie schreven en vertelden me dat jullie mijn foto's misten van het leven hier, vooral in de natuur met de hondjes. Als jij een van hen was, heb ik speciaal voor jou een pinterestbord gemaakt met dit soort inhoud. Ik zal er regelmatig dingen aan toevoegen. 


Maar eerst een videoboodschap van mij: wil je vandaag samen met mij een kaars aansteken?

Love Forever Stays
BEKIJK DE VIDEO

Pak er een cup of tea bij, scroll down en enjoy!

Love, Lucy

Dear you,

 

Ik ben het weer, je verre penvriendin. Het is vroeg in de ochtend en ik ben, terwijl iedereen slaapt, door de voordeur geglipt en met een kopje thee in de hand, op mijn slippers door de tuin gewandeld om mijn kantoor te openen. Het is hierbinnen zo gezellig en stil. De perfecte plek om te werken en na te denken, omringd door alle groene planten en bomen in de schaduw van de berg. Ik zit aan mijn bureau en volg altijd eerst mijn kleine ritueel door een kaarsje aan te steken en het in een altaar op mijn bureau te leggen. Het altaar is een ruw, aards ding, met de hand gemaakt. Er is nul moeite gedaan om het perfect of delicaat te maken en juist door zijn imperfectie is het mooi. Er staat een vrouw op in een jurk met haar tot op haar voeten, met de armen in de lucht en blootsvoets op de rug van een enorme tijger. Ze is geen godin, maar een gewone vrouw en dus een echte godin. 😊 Achter haar schijnt een gigantische volle maan. Het altaar straalt kracht, vrijheid, magie en ongetemde vrouwelijkheid uit en ik vind het prachtig. Het heeft ook twee gaatjes aan de bovenkant, zodat je het met schroeven aan de muur kunt hangen als je dat wilt, maar ik heb het liever hierboven op mijn bureau, binnen handbereik en in het zicht. Ik hoef mijn hoofd niet eens te bewegen om het te zien en dat voelt geruststellend. Met één blik spoort ze me aan, met de armen in de lucht, alsof ze zegt: als ik op de rug van deze tijger kan staan in mijn blote voeten, dan kun jij die inbox aan, en dat boek schrijven en alle rest! Ha ha. 


En ze heeft gelijk, ik kan het wel aan, maar er is ook iets in haar blik dat zegt: ‘Maar meer dan al het andere, doe alsjeblieft alleen wat jij echt wilt!’ Niet omdat ik alleen om mezelf moet geven, maar omdat zij weet dat alleen door op het diepste niveau naar jezelf te luisteren en je meest intuïtieve verlangen te eren, je ooit echt voor een ander kan zijn. Ik ben echt dankbaar dat ook ik op dit punt ben aangekomen. Toen ik vanochtend de kaars aanstak, en deze gedachten door mij heen gingen, moest ik denken aan alle vrouwen over de hele wereld, die ook hun armen in de lucht steken en op de ruggen van tijgers klimmen dag in en dag out. Niet per se door iets buitengewoons te doen, maar gewoon door elke keer te blijven kiezen de authentieke versie van zichzelf te zijn en te luisteren naar hun innerlijke stem. Het inspireert me! 

Maar ik dwaal een beetje af. Ik ben vanmorgen vroeg naar mijn bureau gekomen om je te schrijven over één inspirerende, authentieke vrouw in het bijzonder: Guusje. 


Vandaag is het al 19 jaar geleden dat ze overleed. Ik schrijf ‘al’, omdat het, net als bij alle levensveranderende gebeurtenissen, tegelijkertijd zo lang geleden en ook nog maar gisteren voelt.

Het zal geen verrassing voor je zijn dat de 29ste voor mijn familie een zeer belangrijke datum is. Gelukkig na al die jaren heeft liefde bijna al het verdriet vervangen en is het nu een mooi moment om Guusje te herdenken en te eren, maar ook altijd een kans om stil te staan bij hoe ver we zijn gekomen als gezin, samen. 


Sinds Guusje de aarde verliet, heeft onze familie niet alleen het verlies een plaats gegeven, maar hebben we het ook kunnen omzetten in liefde en een gevoel van licht. Wij hebben aan de oproep tot heling gehoor gegeven, we hebben ons gezin uitgebreid en we zijn allemaal gegroeid. Spiritueel en lichamelijk - onze zoon Dean is gegaan van een schattige peuter tot een hele grote gast, die langer en breder is dan zijn vader. 😉


Ze zeggen dat tijd een heler is en voor ons is dat zeker het geval. De rauwheid van verdriet en verlies is vervangen door zachtheid en verbondenheid. We hebben sterk het gevoel dat alles tóch goed is gekomen, ondanks alles, omdat we ervoor hebben gekozen de liefde te omarmen, met Guusje altijd in ons midden.


Zoals je misschien weet, heb ik veel geschreven over mijn relatie, mijn connectie met Guusje. Relatie lijkt misschien een vreemde manier om het te beschrijven, als je bedenkt dat we elkaar nooit bij leven hebben gekend, maar een relatie is het wel. Het is iets dat in de loop der tijd is gegroeid, gebloeid, ontwikkeld en veranderd, zoals alle gezonde relaties dat doen. Ik zie haar graag als mijn vriendin, mijn bondgenoot en mijn medestander. En ik de hare. 


Als ik nu aan haar denk, moet ik toegeven dat ze verder weg is dan vroeger. Eerst begreep ik het gevoel van meer afstand niet, maar met wat soul searching, ben tot het inzicht gekomen dat we elkaar simpelweg minder nodig hebben dan in het verleden. En dat is helemaal ok. Ik zie het als een teken van heling.

In het begin was ze heel dichtbij. Onze band was de reddingslijn die ik nodig had om mijn weg te vinden in een moeilijke situatie. Met haar aan mijn zijde had ik de steun en zegen die ik nodig had om de gebroken stukken van ons gezinnetje weer in elkaar te zetten. Samen hebben we Dean liefdevol grootgebracht en ondertussen leerde ze me over sisterhood en moederliefde. Een force zo krachtig, dat het zelfs de kloof tussen ons kon overbruggen. Ze wilde dat ik zou slagen. She was rooting for me en ik ben dankbaar. 


Dat onze relatie met de tijd veranderd is, vind ik logisch, maar ik zie nu dat de grootste omslag kwam toen Dean uit huis ging om te gaan studeren. Toen hij weg was, voelde ik dat haar aanwezigheid met hem ook vertrok en op dat moment realiseerde ik me dat zij (natuurlijk!!) altijd zo aanwezig was geweest, omdat ze over hem waakte. Onze vriendschap is prachtig en echt, maar was altijd ondergeschikt aan onze rollen als moeder... wat natuurlijk precies is zoals het hoort. 


Tijdens die periode moest ik niet alleen Dean loslaten, maar ook Guusje. Het deed (en doet soms nog) zeer, maar op een manier die je er ook aan herinnert hoeveel je van iemand houdt. Een soort liefdesverdriet dat, denk ik, elke ouder die zijn kind heeft uitgezwaaid naar zijn nieuwe leven, ervaart. Misschien de moeilijkste les die een ouder moet leren, is loslaten. En het mooiste besef dat ook dat liefde is. Terugkijkend naar 29 januari 2004, kan ik geen moediger, inspirerender voorbeeld hebben dan mooie, dappere Guusje.


Nu ik in de letters vibe zit, moest ik ook denken aan het soort brief dat ik haar na al die jaren zou schrijven. Ik ben natuurlijk benieuwd hoe het met haar gaat. En is het daar zoals ze zich had voorgesteld? (Zij geloofde sterk in het leven na de dood.) Ik zou haar laten weten dat alles hier goed gaat, hoewel ze dat natuurlijk al weet. En ik kan me voorstellen dat we allebei graag verhalen zouden uitwisselen over Dean en zijn studenten avonturen. Allemaal in 'haar' stad Amsterdam. Het maakt me zo gelukkig te denken dat hij over dezelfde grachten fietst als zij ooit deed en waar hij ook is, naar dezelfde maan kijkt.


Ik zou haar ook laten weten dat we Nederland hebben verlaten en hier op Ibiza een nieuw leven zijn begonnen. Iets, zo leerde ik veel later, waar zij ook altijd van gedroomd had. Ik zou haar laten weten dat ik het bezoek aan ‘haar Boeddha’ op het kerkhof in Den Haag vreselijk mis, het gevoel van rust dat ik daar voelde was zo ongelooflijk, maar dat we hier in huis kleine beetjes van haar ook bij ons hebben  - een talisman tegen boze geesten die ze een keertje in Turkije heeft gekocht en nu hier in ons kantoor hangt, haar koperen zonnen op deurposten om het huis te voorzien van levendige, stralende energie en haar oude vintage kledingkast in Leia's slaapkamer, die liefdevol de kleding van haar naamgenoot herbergt. Maar meer dan dat natuurlijk, we dragen je bij ons in ons hart lieve Guus en in onze gedachten en in ons gelach! Een paar jaar geleden deelde ik een gedichtje dat ik graag nog eens wil delen. Het is eenvoudig, niets bijzonders of ingewikkelds, maar het raakt me elke keer weer. Als je iemand hebt verloren die je dierbaar is, is het misschien ook voor jou een troost.

Ik denk aan jou lieve Guus, vandaag altijd dat beetje meer dan andere dagen. 


Lieve , steek je samen met mij een kaarsje aan voor Guusje?
En ik zal hetzelfde doen voor jouw dierbaren. Een wijs man zei ooit: ‘everything changes but the love forever stays’. En zo is het. 


Here’s to wijze, inspirerende, zachte, moedige vrouwen (op de ruggen van tijgers). 


En op liefde en loslaten.


Liefs, 

Lucy

P.S.
Vond je deze Letter from Lucy leuk? Voel je dan vrij om hem door te sturen naar een vriend(in) waarvan je denkt dat die er ook van zou kunnen genieten. Zij kunnen zich hier ook aanmelden om deel uit te maken van onze little gang.  

Bedankt voor het lezen en delen.

Voor deze letter een blik op de boeken die momenteel op mijn nachtkastje liggen. Plus ook enkele online juweeltjes die ik de afgelopen twee weken las:
Een mooi stuk geschreven door Bono over zijn relatie met zijn vrouw Ali.
Een belangrijk stuk over vrouwen in de politiek. Een verzameling van ontvangen words of wisdom en een artikel over het Engelse cottage van Sienna Miller. 😍

Er liggen momenteel drie boeken op mijn nachtkastje - die gelezen worden of wachten om aan begonnen te worden.

1. Het licht in ons, Michelle Obama
Ik was begonnen aan 'Becoming' de eerste boek van Michelle Obama, maar ik moet eerlijk zijn, heb het nooit afgemaakt. Ergens onderweg raakte het me kwijt. 
Ik bewonder haar enorm als persoon en ik hoop, aangemoedigd door de titel, dat dit boek misschien meer is wat ik zoek. So far, so good.  Ik ben pas twee hoofdstukken verder, maar ik hou van haar manier van schrijven: intelligent en open. Je kunt haar bijna horen spreken. 

2. Daar waar de rivierkreeften zingen, Delia Owens
Dit boek, zo werd deze week bekend, is het best verkochte en meest geleende boek van 2022. Ik ben wat late to the party door er nu pas aan te beginnen, maar ik zie waarom het zo'n wereldwijd succes is geworden. Ik heb het met één middag binge-sessie bijna uit. Prachtig! 

3. When I sing, Mountains dance, Irene Solá
Een boek over de schoonheid, de magie en de kracht van de natuur. Toen ik hoorde dat het van een Catalaanse schrijver was, was ik des te nieuwsgieriger gezien het feit dat ik midden in de natuur van Ibiza woon. Voor zover ik kon vinden is het nog niet in het Nederlands verkrijgbaar. Ik zal mijn recensie met jullie delen als ik het uit heb.  


Let’s talk books! Als je deze boeken hebt gelezen, hoor ik graag wat je ervan vond... of natuurlijk wat je momenteel leest.

Laat het me weten door een mailtje te sturen naar: lucy@lucywoesthoff.com

Een paar van de interessante artikelen die ik onlangs heb gelezen. Klik op de afbeelding om het artikel te lezen.

Luister naar mijn playlist
Pinterest

En laatste in deze letter geef ik je een kijkje in mijn leven en deel ik wat Ibiza Snapshots met je.

LETTERS FROM LUCY No. 02
Als je er later bij bent gekomen, het niet in je spam kon vinden of nog geen tijd had om het te lezen, hier een link naar mijn tweede brief:

LEES MIJN TWEEDE BRIEF


COPYRIGHT 2023 Practically Perfect B.V.


Email Marketing by ActiveCampaign